Context

Afgelopen jaar raakten we met elkaar in contact. Als commercieel directeur was hij verantwoordelijk voor het salesteam. Hij was op zoek naar een nieuwe salestijger, zoals hij het zelf omschreef. Hij zocht een saleskanjer die voor new business zou gaan zorgen. Want dat was waar zijn organisatie hevig behoefte aan had, aan nieuwe klanten.

Omdat hij onze sales recruitment activiteiten te duur vond deden wij slechts de eind interviews voor hem. Hij zorgde zelf voor de werving en de selectie van kandidaten en als ze er helemaal uit waren met die ene kandidaat dan deden wij nog een laatste interview. Zo zorgde hij ervoor dat het risico op een misser zo laag mogelijk bleef tegen de laagste kosten. Althans, dat dacht hij.

Telkens kwam hij met een kandidaat die het ‘helemaal’ was. Telkens kwamen wij tot een beargumenteerde conclusie dat hij beter nog even verder kon zoeken. Moet gezegd, dat deed hij dan ook. Maar na een half jaar en een hele riedel interviews begon hem de moed een beetje in de schoenen te zakken. Waren wij niet te kritisch, zo vroeg hij.

Er waren inmiddels kostbare maanden voorbij waarin de nieuwe accountmanager eigenlijk al omzet had moeten draaien. Ze liepen dus omzet mis en bovendien was hij een hoop tijd kwijt aan steeds maar weer kandidaten zoeken, benaderen en interviewen.

Voorzichtig stelde ik hem voor om misschien toch nog eens te overwegen om het gehele werving & selectie traject uit te besteden. Nog eens een half jaar zonder nieuwe omzet was voor hem geen aantrekkelijk vooruitzicht. Ineens stond onze fee in een heel ander daglicht. In ieder geval in de juiste context.

Inmiddels is zijn salesteam weer op volle sterkte en heeft hij onze fee al ruimschoots terugverdiend.