Hufterigheid in crisistijd

Het kan aan mij liggen maar ik zie een causaal verband tussen de snel toenemende zakelijke hufterigheid en de economische crisis. Veel bedrijven zitten in een soort van ‘overlevingsfase’ en dat straalt blijkbaar door op de werknemers van de betreffende bedrijven.

Verkopers overigens doen in  het geheel niet onder voor de rest. Terwijl je dat juist wel zou verwachten. Doordat ‘iedereen’ slechts bezig is met de korte termijn en druk is met het binnenhalen van elk kruimeltje omzet lijkt dat ten koste te gaan van zakelijke etiquette. Dat is overigens ‘gewoon’ een duur woord voor fatsoen.

Als het geen directe omzet brengt dan hoef je ten tijde van crisis niet te reageren op e-mails, telefoontjes, voicemail-berichten en terugbel verzoeken. Ik bedoel niet ‘te laat’ reageren. Nee, ik bedoel helemaal niet.

Maar als je ook maar een kleine omzet kans ziet dan draait de hele situatie om. U wilt niet weten hoeveel verzoeken ik vandaag de dag krijg om ‘weer eens een kop koffie te drinken om even bij te praten’. Meestal komen ze alleen even kijken ‘of er nog handel is’ en zie je ze daarna niet meer.

Echt snappen doe ik dat allemaal niet. Zakendoen draait toch vooral om relaties tussen mensen. Dan kun je toch niet zo met elkaar omgaan? Ik snap nog wel dat bedrijven in ‘zware tijden’ de focus wat verleggen om te ‘overleven’. Maar de focus verleggen naar hufterigheid lijkt me een verkeerde koers. Waarmee je niet alleen de lange termijn compleet uit het oog verliest maar zelfs op korte termijn geen grote successen kunt boeken.

Degenen die juist nu uitblinken in fatsoen (lees:die zich dus gewoon netjes gedragen) zullen op de lange termijn als overwinnaar uit de bus komen. En ik durf te beweren dat ze zelfs op korte termijn succesvoller zijn. Dat heeft namelijk met hun mind-set te maken.

Maar misschien zit ik er wel helemaal naast en hoort die hufterigheid er gewoon bij. Misschien moet ik niet zo zeuren en accepteren dat zakendoen in crisistijd nu eenmaal gepaard gaat met hufterigheid.